చెట్టుగా ఏర్పడ్డ అణువు

ఆకుల ముంగురులు
చీటికీ మాటికీ
ఉదయిస్తూ అస్తమిస్తూ

ఎటోకటు పచ్చగా
ఊగుతూ
కొండంత గమనాన్ని
తనలో ఇముడ్చుకున్న వాసవి

తేనె సంచులను గర్భమై మోస్తూ
పదేపదే కాస్తూ అప్పుడప్పుడూ
పగిలిన పళ్ళలో గర్భశ్రావమవుతూ
మళ్ళీ మళ్ళీ తనను తాను కూడగట్టుకుంటూ

కాండపు యోని
పసర నెత్తురు కక్కుతూ
వేర్ల మధ్యన ఆరుతూ అంతమవుతూ
ఇంకొన్నిసార్లు  మట్టిలో కొవ్వొత్తిలా
వెలుగుతున్న ఆవిరి
వర్షం పడ్డప్పుడల్లా ఏడుస్తూనే

ఆనందమో దుఃఖమో
ఎప్పుడూ నవ్వుతున్న యోగిలా
గొడ్డలి అంగాలు నిరంతరం చీల్చినా
స్థబ్దుగా సడలని ఓ సంకల్పాన్ని కూసింత
పోసుకుని అక్కడే అలానే

నెలవంక పారబోసిన అరవెన్నెల
తనకో తనువుకో
అంటూ అనుకుంటూ పిందెలై
పరువాలను ఆరబెట్టిన వసంతం

నీకు నాకు నడుమ వారధి నేనంటూ
వణికే ఒక అందమైన వానపాము నా చెట్టు
నమూనాలు ఆ పక్కనో ఈ పక్కనో వెతకాలిగా
కొంత సమయాల తరువాత ఇప్పుడు కొన్ని గుర్తులు దాచుకుందాం.

అవ్యక్తాలు

కొన్నిరోజులు ఒకప్పుడు నిశ్శబ్దాలు నిజాయితీగా మాట్లాడేవి
కాలం ఎదురుచూపులు నీకు నాకు తెలియని వేళలు
తీరాలను ఇద్దరం పంచుకునే భుజాలు పక్కపక్కగా నవ్వేవి
చప్పట్లను లెక్కెట్టే ఆ క్షణాలు ఒకరికోసం  ఒకరు పోసుకునే ఇసుక తలంబ్రాలు మనసు మూలల్లో ఎప్పటికీ అందమైన కెరటాలే
కులాసానా
కుశలమేనా అనడిగే మనసువాసన పసిగట్టే ఉత్తరాలు నా ఇంటా నీ ఇంటా హస్త రాతలయ్యేవి
డైరీల మధ్యన ఖాళీలలో ఇమిడిన క్షణాలు అచ్చులు పోసుకున్న నెమలి పిల్లల్లా నిన్నో నన్నో తడుపుతూనే ఉంటాయి గుండె గతుకుల్లో
ఇప్పటికీ అవే జ్ఞాపకాలు ఇరుపక్షాలలో బయటపడని కవనాలు
నిన్నటిని నేటికి చూపిస్తూ నిన్ను నాకు ,నన్ను నీకు మరచిపోని కొత్త మనల్ని కొంతైనా కట్టుకునేట్టు చేస్తాయి
ఎర్రసింధురాలు నా కళ్ళలో మెరిసే సీతాకోకచిలుకలు రంగులద్దని ఆత్మలు
కుప్పపోసి కడిగిన చినుకులు కదా స్వచ్చంగా గుబాళింపు ఎప్పుడూ గుర్తు చేస్తూ
దూరాలు పెరిగినా ఆ మనం ఇలానే ఎక్కడోకక్కడ ఉత్తరాల మధ్యన చూసుకుంటూనే ఉంటాం మనసు తడిసినప్పుడల్లా

పరాన్నం అనబడే ..

తను ఎప్పుడూ
ఒకేలా కనబడుతుంది నాకు

వంటింట్లోనో,వాకిట్లోనో తన దేహం
ఎప్పుడూ ఏదోక వ్యాపకంలో

కంట్లో కనబడని నలుసులెన్నున్నా
ఒక నవ్వును నిరంతరం కన్నీళ్ళలో ఉంచుకుంటుంది

నాకో తనకో ఎప్పుడోకప్పుడు
కాసింత ఖాళీ దొరికితే తీరిగ్గా
పలకరించుకుందామని ఎన్నోసార్లు అనుకుంటాం

సాయంకాలం ఆకులపై కురిసే
ఆకుపచ్చని ఎండలా తను
స్వచ్చంగా మెరుస్తుంది

అలసిన ఆ వ్యక్తి మా అందరికీ తెలిసినా
తన ఉనికిని నిలబెట్టే
యత్నంలో
ఒక పరాన్నమయింది

ఒక

నిర్విరామ క్షణాలు కొన్ని మనలో కలుషితమవుతూ
కోల్పోవడానికి సిద్ధంగా ఉన్న ఒక మస్తిష్క రైలు బండి నీలో నాలో ఎప్పుడూ ఆగుతూనే ఉంటుంది సంకెళ్ళను కంటి తెర మీద చూపిస్తూ
గీతలు గీస్తూ పద్దాకా ఓ బలపం అవుతూ రాసిన హత్యాక్షరి
కొత్త పుర్రెలను బిగించుకున్న సందడి మెదడు సంతలో తీరనే లేదు
ఎగువ దిగువ తరంగాలు వరుస కడుతూ కంపనం
ఇంటిగ్రిటీ నాలో ఎక్కడో వెతుక్కునే ఆత్మనై  ప్రతి సాయంత్రం కొంత మట్టిని వంట్లోకి తీసుకునే నిశ్శబ్ద కెరటంలా ఎక్కడో చోట పడడం నాకు తెలుస్తూ
ప్రణాళికలు ప్రవచనంలా నానుతూ బూరుగు బరువుతో ఇంటి నిండా రాలాల్సిందే ఈ సమయం
చిక్కబట్టిన మొండాలు తడియారకుండా అక్కడక్కడా పడ్డప్పుడు చేతుల్లో లెక్కెటడం అలవాటు కాదేమో మరి
జ్వలిత మేఘాలు ప్రజ్వలించిన చినుకుల్లా దూకడం అందమైన పిల్లిలా చెదిరి పడడం
ఇంకోసారి ఇప్పటిలా కాదు కసంసే అన్న నాలుక వీపుపైన బాణపు గుర్తులుగా ముద్ర పడే ఉంటుంది ప్రతిసారీ
కావాలంటే తిరిగి చూసుకో ఖాందానాలో మగ్గిన శవాలను పలకరించు ఓసారి
నిష్కలుషిత స్వప్నం తెల్లారి చూపెడుతూ

అందమైన ఖననం

నచ్చడం నచ్చకపోవడం అంటూ ఏమి ఉండదు పెద్దగా
నీ ఆలోచనలను నేను పంచుకోనంతే
నాలోకి నువ్వు రాలేవంతే
ఇద్దరమూ ఒకేలా ఉంటాం కాకపోతే కాలిపోయిన శవాల్లా
మళ్ళా ఒకళ్ళ ముఖం ఒకళ్ళకి ఎప్పుడూ నప్పుతూనే ఉంటుంది
నువ్వో నేనో మన కాళ్ళ కింద అరచేతులవుతాం కొంచం ఆసరాగా అంతే తేడా 
నీలో నిండిన మృదుత్వం ఇప్పుడు నాలో నిండుకుంది బియ్యపు డబ్బాలో తలలు వాల్చిన గింజల్లా
నావెనక నీవు నీ వెనుక నా అనబడే ఇంకో నేను ఎప్పటికీ ఉంటానే ఉంటాం 
ఇది స్నేహం కాదు 
ప్రేమ కాదు 
మోహం కామం అసలే కాదు 
దేహాలతో కాకుండా ఆలోచనల్లో రమించడం 
మాటలతో ఒకటవ్వడం
రెండు చేతులూ ఒకేలా రాయడం 
కలిసి కురవడం అంతే

నేను నీలో పుట్టడం 
నువ్వు నాలో ప్రాణించడం  బాగుంటుంది కదూ ఇలా 
ఎన్నాళ్ళు శరీరాల మీద రాసుకుంటాం మోహాల రొచ్చును
కొనాళ్ళు మంచి సమాధులమవుదాం అనిర్దేశిత దారి చివర్లలో 
తెల్లగా నవ్వుకుంటాం నీకూ నాకూ వినబడేలా 
ఇరు పుర్రెల మీదా కొన్ని గడ్డకట్టని రక్తపు చుక్కలున్నాయి 
పద్దాకా అంటుకడతాం కొత్త మంచు ఖండల్లా 
లోకా అసమస్తo నువ్వూ నేనూ

కారణాలేం ఉండవు మనకు
ఇరువురుం బూడిద దిబ్బల మీద నిలబడ్డ అందమైన దిష్టి బొమ్మలమే
అంత అందంగా నల్లగా నవ్వడం మనకు మాత్రమే తెలిసిన భాష
తెల్లగా పళ్ళికిలిస్తూ వీపు వెనకాల కొన్ని కట్టెలు కాల్చుకుంటాం

జననం 
ఖననం 
మనకిది మాములే 
మళ్ళా ఎప్పుడో కొన్ని సాయంత్రాల మరణం తరువాత చీకట్లో మెరిసే ఆత్మలమవుతాం.

Soil Rain

Outside at the open land the Smell of soil
As a consequence of Yesterday night’s rain
However I tried to obstruct it perched as a memory
In the pages of heart
In the trance of wet green leaves of all the body
A honey tingling in enrapture
Like a spring that pats and goes now and then
For this rain
Amid the dark clouds a tune with a bang
Sweet to soul to listen
Another dais with in the deep of heart
Many a flower dropping their petals
Spread on the lonely path with contentment
Removing the veil of darkness the sky
Giving for taste the seeped droplets of water
Some relaxed in the cup of hands
When the main roads became short
As if the paper boats made in the childhood
Still go on roaming somewhere
A sweet signature in this rain
Again
Crores of seeds await in my eyes to germinate
Waiting for the churning of clouds
Somewhere in the future

నేనిలానో ఇంకోలానో

నేనిలానో ఇంకోలానో ఉంటాను

ఉండాల్సిందేగా
నీకు నచ్చేలా ఉండడాన్ని నిరసిస్తూ ఎంతకాలం ఇంకా
నా దారిలో నేను బతుకుతూ ఉంటే ఏమైందో తెలియని ఒకానొకచోట ఇద్దరం కూర్చున్నట్టు
అనిపిస్తూ ఉండడం ఏమిటి?
నేను మళ్ళా అంతరంగీకరించుకోవడం ఎందుకు?
పగలో రాత్రో పుడతాను నాకు నేనుగా
మళ్ళీ ఎప్పుడో రమిస్తాను నాలో నేనే
ఇక నీ గురించి ఏం చెప్పను
నా చేతులన్నీ నిన్ను తాకడం,తాకినట్టు భ్రమించడం నావల్ల కాదు
పైకి మాత్రం ఇద్దరం ఒకేలా కనిపిస్తాం
ఎప్పటికీ మారం
కొత్తగా చెప్పేదేముంది ఇంకా ఎప్పుడూ ఉంటూనే ఉంటాం ఇలానో మరోలానో

నాలోకో నీలోకో ఎప్పుడోకప్పుడు ప్రయాణిoచాల్సిందేగా  ఒకరికొకరం ఇష్టం ఉన్నా లేకపోయినా
ఏదోకరోజు నా మనసు కొంత ఇష్టాన్ని పోసుకుని నీమీద కురవడం అంత బాగోకపోవచ్చు
ఎందుకంటే ఇప్పటి దాకా ఎవరి సమాధుల్లో వాళ్ళుoడి ఇలా ఒక్కసారిగా తవ్వుకోవడం ఎందుకు
కాసేపయ్యాక మళ్ళా నచ్చుకుoటాం నువ్వూ నేనూ
ఒకసారి నడుస్తాం,నవ్వుతాం ...నడకా నవ్వూ మామూలే మనమే కొంచం కొత్త

ఇలానో ఇంకోలానో
మళ్ళా కలుద్దాం

గది కిటికీ

ఒక్కోసారి సగం తెరిచిన గది కూడా మాట్లాడుతుంది

తన కడుపులో ఉన్న కిటికీలు బయట ప్రపంచాన్ని పూర్తిగా  మింగనూ లేవూ కక్కనూ లేవూ
అటూ ఇటూ  కర్టన్లతో కప్పుకుంటూ చూస్తుంటాయి నిన్నో నన్నో
ప్రతిరోజూ కొన్ని ఉదయాలనూ సాయంత్రాలనూ నా కళ్ళలో పోసి పోతుంటాయి
నుసులు పట్టిన నుదురు కన్నాల్లో నులుముకుంటూనే ఉంటా
నిన్నటినో రేపటినో తలుచుకుంటూ  కూర్చుంటాను బూజు పట్టిన మూలల్లో
రెక్కలు తెగిన సీతాకోకచిలుకలు కొన్ని గోడ మీద పాకుతూ కనిపిస్తాయి నా ముందు
వాటి రక్తపు చుక్కలు నా పక్కగా నదులవుతాయి
అందంగా కూస్తూన్న బల్లిపిల్లల పలకరింపు నాకు కొత్తేమీ కాదు
గొంతులో వెక్కిళ్ల శబ్దం అప్పుడప్పుడూ పరావర్తనం చెందుతూ
నేలకతికించిన నాపరాళ్ల సందుల్లో దాక్కోవడం బాగా గుర్తు
ఇంకని  సున్నపు చెమ్మ గదంతా గంధమై పులుముకోవడం చూస్తుంటాను
పగలో రాత్రో బిగ్గరగా చప్పుడు చేస్తూ
తలుపులు గాలిని మింగేసి దుమ్మును జల్లడం
అప్పుడు నా చేతివేళ్ళు చీపురు పుల్లలై కడుగుతూ పోతుంటాయి
నన్నెందుకు పంపించేస్తున్నావు తన నుండి దూరంగా అంటూ విసిరే ప్రశ్నలు నా ముఖానికి తగులుతూ తోసేస్తాయి నన్ను ఊడ్చేసుకోలేని అగాధంలోకి...