చెట్టుగా ఏర్పడ్డ అణువు

ఆకుల ముంగురులు
చీటికీ మాటికీ
ఉదయిస్తూ అస్తమిస్తూ

ఎటోకటు పచ్చగా
ఊగుతూ
కొండంత గమనాన్ని
తనలో ఇముడ్చుకున్న వాసవి

తేనె సంచులను గర్భమై మోస్తూ
పదేపదే కాస్తూ అప్పుడప్పుడూ
పగిలిన పళ్ళలో గర్భశ్రావమవుతూ
మళ్ళీ మళ్ళీ తనను తాను కూడగట్టుకుంటూ

కాండపు యోని
పసర నెత్తురు కక్కుతూ
వేర్ల మధ్యన ఆరుతూ అంతమవుతూ
ఇంకొన్నిసార్లు  మట్టిలో కొవ్వొత్తిలా
వెలుగుతున్న ఆవిరి
వర్షం పడ్డప్పుడల్లా ఏడుస్తూనే

ఆనందమో దుఃఖమో
ఎప్పుడూ నవ్వుతున్న యోగిలా
గొడ్డలి అంగాలు నిరంతరం చీల్చినా
స్థబ్దుగా సడలని ఓ సంకల్పాన్ని కూసింత
పోసుకుని అక్కడే అలానే

నెలవంక పారబోసిన అరవెన్నెల
తనకో తనువుకో
అంటూ అనుకుంటూ పిందెలై
పరువాలను ఆరబెట్టిన వసంతం

నీకు నాకు నడుమ వారధి నేనంటూ
వణికే ఒక అందమైన వానపాము నా చెట్టు
నమూనాలు ఆ పక్కనో ఈ పక్కనో వెతకాలిగా
కొంత సమయాల తరువాత ఇప్పుడు కొన్ని గుర్తులు దాచుకుందాం.