గాజు రేఖ

జీవితపు సరంజామా ఎప్పుడూ ఒకింత ఖాళీగానే నిండుకుంటుంది
కొన్నాళ్ళు పోగేసుకున్నవన్నీ ఒక్కసారిగా కోల్పోవడం
వాటిని వెతుక్కుంటూ మళ్ళా కొంత దూరం నడవడం అరికాళ్ళనేసుకుని
భుజాల దిళ్ళను తడిపే ఒకానొక అశ్రుధారలను కక్కుతూనే ఉంటాం కళ్ళతో
ఏదో చెప్పాలనుకుని బయలుదేరతామా అక్కడే ఆగిపోతాం మనసు తెగిపడిన ముక్కలను మళ్ళా మళ్ళా సమకూర్చుకుంటూనో ఏర్పడతాం
గాజుగదుల్లో వెలుతురు రేఖలు వక్రీభావించాక నువ్వో నేనో తుడుస్తాం అరచేతుల గుడ్డలను కత్తిరించి
ఇదేదో బానే ఉంది ఒకసారి కరగడం
ఘనీభవించడం తూర్పునో పడమరనో తుదిగా రాలిపడ్డ రేఖాంశాల వైశాల్యాలను గతాలతో కొలవడం అలవాటయిపోయాక ఇక ఏమి ఉండదుగా
నిర్లిప్తాలనో
నిర్మానుషాలనో ఒక్కొక్కటిగా వడగొడుతూనే ఓదార్చుకుంటాం
కాసేపు కనిపిస్తాం మనం కాని ఇంకో మనంగా
అప్పుడంతా కరివేరెమ్మల సుగంధమే గదుల నిండా
పొద్దున్నే మంచు పట్టిన ఉయ్యాల బల్లమీదో
తడుస్తూ ఆరుతూ ఉండే కుక్కపిల్లల నుదురు మీదో బతికేస్తాం
ఎంత వద్దన్నా అక్కడక్కడే మనల్ని మొదలెడతాం ఇంకోసారి