కిటికీలోంచి

ఒక రాత్రి
కొన్ని నిశ్శబ్దాలను మింగిన గంభీరం
చీకటిని కలలుగా కళ్ళలో పోసుకున్న స్తబ్ధత

ఒక ఉదయం
వాకిళ్ళలో పచ్చగా కురుస్తూ
చలి పిచ్చుక కప్పుకున్న కంబళి గూడు
ఎవరినో ఎప్పుడూ అల్లుతూ
తెగిన కొన్ని వెంట్రుక రెక్కలు
తనకెప్పుడూ చేతులేగా

కిటికీలోంచి దొర్లి పడిన నా ఆత్మ
ఇప్పుడింకోసారి తేలికవుతూ
దూది రెమ్మవడం కొత్తేమి కాదు

కాలువలో కొన్ని ఊపిరులు
శ్వాసలుగా అస్తమయం
చూసావా ఆ శూన్యాన్నీ ఎలా నిండుకున్నదో

ఒక గమనం
మాటలను మోస్తూ శ్రమించడం మనకోసం
స్ఖలించిన దుప్పట్లు
వంటిపై ఆవిరవుతూ
తేనె పళ్ళ జననం

మరో
రాత్రి
వేకువ ఎప్పుడో ఇలా