నేను మరణిస్తూ ఉంటాను నన్ను నేను కోల్పోయిన ప్రతిసారి బహుశా ఇది నాకు కొత్తేమి కాదేమో
చిన్నప్పుడు బాల్యాన్ని కోల్పోయాక మిగిలిన ఒంటరితనంలో మొదటి మరణంతో కరచలనం యవ్వనంలోకి అడుగులేస్తూ
గుప్పెడు కన్నీళ్ళతో నన్ను తవ్వుకుంటూ డొల్లగా వ్యక్తపరచడం నాకంటే బాగా ఎవరికీ తెలియదేమో
ఎప్పుడూ ఒకేలా కనిపించే నక్షత్రాల రోదన నేను చూసిన క్షణాలు వర్షం పడినప్పుడల్లా
నా ఆలోచనలు చకోరాలైనప్పుడు వీచే కొండగాలిలో కొట్టుకుపోయే ఒంటరి పక్షి ఈకలా కళ్ళలో చిదిమిన గుడ్లను మళ్ళా కుట్లేస్తున్నప్పుడ్డల్లా పార్థివమవ్వాల్సిందే
బండరాళ్ళను ఒంటిమీద కప్పుకున్న మట్టిని నేనైనప్పుడు ఆనందంతో మనసు మరణం
చీకట్లో కొట్టుకుపోయే మిణుగురులు ఉదయంపూట కాలిన చిత్తుకాగితాలు నా ముఖంపై వాడిన పుట్టుమచ్చలు
ఇంకెన్నాళ్ళు మరణించాలో నన్ను కోల్పోకుండా ఉండడానికి
నా ఆలోచనలు చకోరాలైనప్పుడు వీచే కొండగాలిలో కొట్టుకుపోయే ఒంటరి పక్షి ఈకలా కళ్ళలో చిదిమిన గుడ్లను మళ్ళా కుట్లేస్తున్నప్పుడ్డల్లా పార్థివమవ్వాల్సిందే
బండరాళ్ళను ఒంటిమీద కప్పుకున్న మట్టిని నేనైనప్పుడు ఆనందంతో మనసు మరణం
చీకట్లో కొట్టుకుపోయే మిణుగురులు ఉదయంపూట కాలిన చిత్తుకాగితాలు నా ముఖంపై వాడిన పుట్టుమచ్చలు
ఇంకెన్నాళ్ళు మరణించాలో నన్ను కోల్పోకుండా ఉండడానికి
No comments:
Post a Comment